Opis

Ważne sprawy

Znamy już podstawowe zasady ortografii. Wiemy, czym są partykuły i spójniki oraz czym się różnią zaimki od przyimków. Pamiętamy też, jak się zdrowo odżywiać – gdzie szukać witamin, soli mineralnych i jak przyrządzać marchewkę. Teraz przyszła kolej na sprawy znacznie ważniejsze. Jakie? O tym przekonamy się pukając po raz kolejny do drzwi Lamelii Szczęśliwej.

Pamiętacie tę zadowoloną z życia emerytkę? Wraz z Gabrysią i Kajtkiem odwiedziliśmy ją już trzykrotnie (w Księdze ortografii, Księdze gramatyki oraz Zdrowej kuchni Lamelii Szczęśliwej). Gdy weźmiemy do ręki Księgę spraw ważnych Lamelii Szczęśliwej, z pewnością przypomnimy sobie poprzednie wizyty – a to za sprawą podobnego układu treści, takiej samej szaty graficznej (kolejny raz funkcję ilustratora pełnił Zenon Wiewiurka) oraz niemal identycznego wstępu i zakończenia. Jednak pomimo tylu widocznych już na pierwszy rzut oka podobieństw, trudno nie zauważyć, że coś znacząco odróżnia tę Księgę… od poprzednich tomów serii. Mniej tu porad praktycznych, propozycji robótek ręcznych czy przepisów. Rozczarowani? Niepotrzebnie! Bowiem zamiast pomysłów na wyśmienite zabawy plastyczne otrzymujemy tym razem coś z pewnością niemniej wartościowego: nutę refleksyjności oraz inspirację do przemyśleń w postaci wieńczących poszczególne rozdziały cytatów.

A zdecydowanie jest nad czym myśleć! Książka porusza bowiem wiele istotnych – zarówno dla naszego życia emocjonalnego, jak i społecznego – kwestii. W kolejnych historiach Lamelia opowiada swoim uczniom o szczęściu, które, tak jak okulary, najczęściej chowa się na naszym nosie, o wirusie smutku i szarości oraz zaraźliwym uśmiechu, o samodzielności, o wartości małych i wielkich obietnic, o tak często chwalonej, a tak rzadko spotykanej szczerej gościnności, o emocjach i sposobach ich wyrażania, o prawie do płaczu oraz miłości od pierwszego wejrzenia. Wartość tych dwudziestu opowiadań polega na tym, że choć inspirują, zachęcają do zastanowienia się nad sobą, a także po trosze uczą i wychowują, nie ma w nich nudnego (i szybko zniechęcającego czytelników) moralizowania oraz górnolotnych porad.

Wszystko to Joanna Krzyżanek (pisarka, trzeba przyznać, wyjątkowo pracowita) prezentuje w typowy dla siebie sposób: za pomocą niezwykle obrazowego stylu (niestety, nie zawsze brzmiącego naturalnie w ustach bohaterów), bogatego słownictwa, zabawnych, przerysowanych postaci oraz sporej dawki humoru.