Opis

Jak opisać przygody Żabka i Ropucha? Czy recenzenckim zwyczajem poddać je szczegółowej analizie, wymieniając ich poszczególne walory? By obowiązkom stało się zadość – proszę bardzo: sympatyczni i charakterystyczni bohaterowie, krótkie, proste zdania, bardzo duża czcionka i spora ilość ilustracji zachęcają do wspólnej lektury nawet bardzo małych czytelników.

Ale tak po prawdzie – nie wiem, w czym dokładnie tkwi ich siła. Wydawca pisze, że w ciągu dwóch lat od ukazania się pierwszego tomu na naszym rynku polscy czytelnicy pokochali dwóch zielonych przyjaciół. To oczywiście hasło reklamowe, ale w tym wypadku wyjątkowo… wiarygodne. Może dlatego, że wielu z nas tęskni za piękną, szlachetną, szczerą przyjaźń? Może urzeka nas zupełnie bezpretensjonalne, nie przygniecione ciężarem racjonalizmu i logiki pojmowanie świata? Może lektura opowiastek Lobela skłania do refleksyjności i poszukiwania w nich drugiego dna, albo – wręcz przeciwnie: bycia tylko tu i teraz?

Prywatnie: my także poddałyśmy się urokowi Żabka i Ropucha – i to od pierwszego opowiadania. Od tego czasu wykorzystujemy każdą nadarzającą się okazję do wspólnej lektury, wciąż odnajdując w niej wielką radość (ja: poczytamy Żabka i Ropucha? Emilka: Żabka i Ropucha?! Tak! Hurra!!!). Dlatego doceniamy kolekcjonerskie wydanie Wszystkich przygód – dzięki niemu mamy aż 20 opowiadań w jednym tomie.

Karolina Mucha

(recenzja stanowi fragment tekstu Klasyka nie tylko na święta)