Opis

Te natrętne króliki!

Samotność może dawać poczucie bezpieczeństwa. Przeświadczenie, że nasza codzienność, choćby plan dnia, zależy od nas samych. Bo przecież im mniej domowników, tym łatwiej wykluczyć element chaosu, zaskoczenia. Osiągnąć spokój i stabilizację.

Inni bywają denerwujący. Trudni. Hałaśliwi. Czepialscy. Męczący.

Tak właśnie myślał wielki, zwalisty Pan Misio, który – podobnie jak filmowy Shrek – nie znosił intruzów. Zamknął przed innymi nie tylko swój dom, ale przede wszystkim… serce. Dlatego możecie sobie wyobrazić, jak się zezłościł, kiedy któregoś dnia tuż obok jego domu zamieszkała rodzina królików! W dodatku króliki nie dawały mu odtąd spokoju – ciągle pukały, by o coś poprosić lub zaproponować wspólną zabawę. A niedźwiedź? Hm… złościł się, irytował, warczał i ryczał.

Króliki bały się więc, słysząc jego krzyk, uciekały w popłochu, ale potem… wracały. Nie siedziały w swoim domu obrażone, nie pielęgnowały złości na niedźwiedzia (a może smutku i żalu wobec niego?). Skoro on nie mógł im w niczym pomóc, postanowiły, że one zrobią coś dla niego.

Ich postawa, a przede wszystkim wytrwale czynione dobro, wzrusza. A co może najbardziej zaskakujące – przynosi efekty!

Książkowe króliki przypominają dzieci. Nie tylko swoim rozmiarem (wyjątkowo drobnym w porównaniu z wielkością ich Ogromnego Sąsiada). Są niewinne, naiwne, pełne radości. Z ochotą malują, pieką ciasta, obserwują gwiazdy, jeżdżą na sankach, lepią bałwana… W dodatku swoim nagłym pojawieniem, wdzierają się w stabilne, uporządkowane życie dorosłego niedźwiedzia. Dzięki temu autorce udaje się pokazać – choć być może nie jest to efekt zamierzony – że ruchliwi, często głośni i niesforni malcy, wkraczając do naszego świata, zmieniają go. Na lepsze!

Niewielka ilość tekstu pozwala wysłuchać opowieści nawet niecierpliwym i nie mogącym usiedzieć w miejscu malcom. Tym bardziej, że ich uwagę z łatwością przyciągną niebanalne, pełne ciepła, wesołe ilustracje. Dzięki nim przyjemnie będzie sięgać po książkę wielokrotnie, wciąż przypominając sobie, że nawet najbardziej lodowate serce kiedyś stopnieje.

Nie można tylko ustawać w próbach jego ogrzania.