Opis

Cukierkowe psoty i figle

Indywidualista. Z wysoko rozwiniętym poczuciem godności. Posiadający charakterystyczny styl. I własne zdanie na każdy temat.

Oto kot.

Nic zatem dziwnego, że w świecie literatury wciąż przybywa kocich bohaterów i coraz więcej książek dla najmłodszych pisanych jest właśnie z – modnej ostatnio – kociej perspektywy. Tak jest również w przypadku Cukierka – miejskiego kocura, nieustannie dostarczającego swoim właścicielom rozrywki (którą oni nazywają „kłopotami”).

Ale uwaga! Wbrew opinii niektórych (czytaj: taty) w przypadku problemów nie zawsze wina leży po stronie Cukierka! Może trudno w to uwierzyć, ale to przecież nie on przyczynił się do nocnego zniknięcia koszatniczki i – bądźmy szczerzy – to nie przez niego stosująca „moc dyscypliny” niania opuszczała dom wycieńczona. Choć trzeba też uczciwie przyznać, że w uczynieniu weekendu na wsi „trudnym” wspomnieniem Cukierek maczał już swoje cztery łapki. Podobnie jak w zniknięciu wszystkich rybich dań tuż przed wytworną kolacją z japońskim inżynierem czy w nocnym straszeniu sąsiadów z okolicy (ale to naprawdę nie było specjalnie!). Jednak w końcu każda psota zostaje mu wybaczona. No bo jak gniewać się na kota, który wkradł się do przedszkola, by małemu Maćkowi nie było smutno? Jak wypominać kilka drobnych figli, kiedy to właśnie Cukierek wspólnie z kotką Tradycją zakończył ciche dni mamy i taty, mocno dające się we znaki wszystkim domownikom?

Piąty tom serii z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom poprzednich przygód Cukierka. „Tata Marcela” (czyli Waldemar Cichoń, były dziennikarz) pisze w sposób przyjazny najmłodszym, dowcipnie i wesoło, nie nużąc też dorosłych – jeśli to oni pełnią rolę „czytaczy głośnych”. Książka zwraca uwagę starannym wydaniem (kota na okładce można nawet podrapać za uchem – bez szkody dla okładki) i kolorowymi ilustracjami Dariusza Wanata. Jednak przede wszystkim to sam Cukierek wzbudza sympatię czytelników.

W końcu to najprawdziwszy kocur. Jak go nie lubić?