Opis

326 znajomych. 152 z tego samego miasta. Część to koledzy ze szkoły albo z sąsiedztwa, być może pojawiają się tu też kuzynki, wujkowie, bracia, a nawet babcie. A pozostali? Pochodzą z najróżniejszych miejscowości, nie tylko polskich – dwie osoby mieszkają w Irlandii, trzy w Niemczech, kolejne cztery na Węgrzech. Ale cóż w tym dziwnego? Grono znajomych wykraczające poza państwowe granice to dziś norma i oczywistość. Nie budząc już niczyjego zdziwienia, pozwala na budowanie relacji, o jakich nie śniło się naszym przodkom. Czy można posunąć się jeszcze dalej?

A gdyby tak zawrzeć znajomości ponad barierą… czasu?

Istnienie takiej możliwości sugeruje Danuta Kuźmin, prezentując swój Odjazdowy team, czyli dwadzieścia dwie osoby, które – choć fizycznie już nieobecne – z pewnością zasługują na zaproszenie do grona znajomych. Kim są? Trudno odpowiedzieć w kilku słowach, bo grupa to doprawdy zróżnicowana: zdarzają się i młodzi, i starzy, zdobywający najwyższe szczyty i niepełnosprawni, rozmiłowani w wiedzy i nieradzący sobie z nauką, mieszkający w Europie, Azji, Ameryce, a także urodzeni w czasach wypraw krzyżowych albo zaledwie przed czterdziestu laty. Niezła mieszanina, prawda? A jednak pod wieloma względami wszyscy wydają się podobni do siebie: uparci, odważni, aktywni, niepospolici, pełni pasji i – co najistotniejsze – znający Cel. Pewnie dlatego, jeżeli marzy się o ciekawym życiu, warto ich poznać: jak mało kto pomagają i inspirują.

Być może trudno uwierzyć, że mowa tu o świętych – tak często postrzeganych (zwłaszcza przez młodych) jako przykurzone postacie w zbyt ciasnych aureolach i zawsze białych szatach. Czyż ktoś poza osławionymi beretami chciałby w ogóle nawiązać kontakt z tymi wiecznie klęczącymi nudziarzami? Odpowiedź budzi zdziwienie: na pewno! Bo tak naprawdę żadnych nudziarzy tu nie ma! Cała ta grupa ma szansę zafascynować każdego, niezależnie od wieku, pochodzenia, zainteresowań – jeśli tylko da się im szansę, nie pozwalając zwieść się pozorom i uprzedzeniom.

Właśnie pragnienie ułatwienia spotkania współczesnych nastolatków z tymi dawnymi (którzy – co warto dodać – swoją młodość maksymalnie wykorzystali) wydaje się stanowić cel publikacji Danuty Kuźmin. Oryginalny tytuł i niekonwencjonalna szata graficzna (kolorowa, obfitująca w fotografie, stylizowana na portal społecznościowy) z pewnością przykuwają wzrok i zachęcają przynajmniej do przekartkowania książki, a ta – podobnie jak większość stron internetowych – nie pozwala zbyt łatwo się oderwać.

Można zarzucić autorce pewną sztuczność (nie sądzę, by młodzieżowym slangiem posługiwała się na co dzień) oraz brak uzasadnienia wybrania tych a nie innych postaci, ale przyznać trzeba jedno: dzięki niej ci, których młodzieńczy wiek zmusza do odkrywania tożsamości, sensu istnienia oraz poszukiwania wzorów, mają szansę spotkać prawdziwe gwiazdy.