Opis

Dobry wybór to trudna sztuka!

Czy znacie już tego wiecznie uśmiechniętego, radośnie podśpiewującego wikinga? Jeśli tak, pewnie wiecie, że właśnie ukazał się kolejny tomik jego przygód. Jeśli nie, może zechcecie poznać Szepczący Las?

Tym bardziej, że tym razem pojawia się okazja wyjątkowa. Czytelnicy mogą nie tylko towarzyszyć Tappiemu w jego wielkiej przygodzie, ale nawet… decydować o jego kolejnych krokach! Dzięki temu wraz z nim (oraz psem ogrodnika) rozwikłają tajemnicę czaru, który ktoś rzucił na Szepczący Las. Choć oczywiście po drodze czeka na nich wiele wyzwań i niebezpieczeństw!

Trzeba dowiedzieć się, dlaczego ptaki nie śpiewają, dąb nie szumi, a wszyscy wokół – nawet renifer Chichotek – mają złe humory. Tylko gdzie szukać odpowiedzi? U Dęba Starodzieja, Dziadka Wodospada, a może niedźwiedzia Brzuchacza? To dzieci decydują, do kogo najpierw wyruszy Tappi. To również one pomogą mu później wybrać, czy dać nauczkę niszczącym drzewa trollom, czy raczej z nimi porozmawiać. W jaki sposób pomóc Świerkowym Dzieciom? Czy spełnić prośbę niemiłej staruszki albo leniwej ropuchy? Czy zagrodzić smokowi drogę do wodopoju? W dodatku dzielny wiking nie tylko wędruje lądem, ale też płynie na falach potoku albo leci niesiony Północnym Wichrem – jego wyprawa jest więc naprawdę niezwykła.

Krótko mówiąc, na drodze Tappiego i jego towarzyszy (wspomnianego psa oraz wszystkich czytelników) pojawi się wiele charakterystycznych postaci oraz tajemniczych, leśnych zakątków: Bulgoczące Bagna, Ciche Wzgórza, Zaczarowany Zagajnik, Senne Jezioro. Już tylko czytając ich nazwy, trudno oprzeć się wrażeniu, że Tappi. O tym, jak na Szumiący Las padł czar to gotowy scenariusz na grę planszową. Zresztą zaproponowane tu rozwiązanie – możliwość decydowania o kolejności lektury poszczególnych rozdziałów – samo w sobie przypomina grę. I choć zdarzają się pewne niedociągnięcia (np. w jednej wersji Tappi i pies nauczeni doświadczeniem wiedzą już, jak sobie radzić w przestworzach, mimo że… lecą po raz pierwszy), a po niektórych rozdziałach nie ma żadnej alternatywy, to z pewnością ten oryginalny sposób prowadzenia opowieści, przypadnie do gustu wielu czytelnikom. Podobnie jak pogodne, ciepłe ilustracje Marty Kurczewskiej, na których każdy bohater wydaje się sympatyczny – nawet dwie kapryśne wiedźmy o znamiennych imionach – Humorzynka i Jesiennica.

Być może jednak największą wartością książki jest jej pozytywne przesłanie. Bo Tappi zdecydowanie nie należy do (stero)typowych wikingów. Jest pogodny, dobrotliwy, szalenie dobrze wychowany. Rozumie, że każdy może mieć czasem zły humor i pomagać trzeba nawet ludziom nieuprzejmym. Chyba właśnie dlatego to jemu udało się odczarować Szepczący Las. Wiadomo: nawet najgorszy zły czar może zostać przezwyciężony przez dobro.