Opis

Ciekawe, a przecież mówiła, że nie lubi wsi. Że tutaj co? A, że tutaj zawracają bociany.

Nawet na końcu świata, na głuchej wsi, nie da się znaleźć zapomnienia. Bolesne wspomnienia przemieszczają się razem z nami.

Po raz kolejny inspiracją do stworzenia opowieści o problemach nastolatków stały się dla Joanny Jagiełło (autorki m.in. Jak ziarnka piasku) autentyczne, tragiczne wydarzenia. Po pierwsze: pożar szpitala psychiatrycznego w 1980 r. Po drugie: gwałtowna burza, w wyniku której w 2017 r. zginęły dwie harcerki. Autorka wprawdzie nie opisuje wprost tych zdarzeń, ale naznacza swych bohaterów traumą wstrząsających przeżyć. Do tego: bagażem wstydu i – o wiele trudniejszym do dźwigania – ciężarem nieszczerości. To one prowokują do stawiania kolejnych pytań: jak bardzo kłamstwo wpływa na życie człowieka – na jego emocje, relacje, lęki? Czy bolesne poczucie winy znika, gdy uwięzi się je w klatce milczenia?

Z widmami przeszłości nieustannie mierzy się zarówno piętnastoletni Szymon, jak i jego leciwy dziadek. Jak długo zdołają je dźwigać? Ile wątków w ich życiorysach mogą poplątać niedomówienia i samotnie niesione wspomnienia?

Co ciekawe, najbardziej barwną postacią powieści nie jest jednak ani Szymon, ani Józef, ale – Lena. Dziewczyna o fioletowych włosach. Nastolatka, która przeżywając rozpad małżeństwa rodziców oraz ich brak zainteresowania, szuka sposobów, by zwrócić na siebie uwagę, wyrazić bunt, zyskać akceptację rówieśników. Wychowywana w rodzinie niewierzącej, nie ma przy tym oparcia w autorytetach czy jasnych drogowskazach. Jednak zmiana środowiska, pobyt u dawno nieodwiedzanej rodziny, znajomość z Szymonem, sprawiają, że Lena rozkwita. Ona, dziewczyna z wielkiego miasta, znajduje ku temu warunki właśnie na wsi, którą tak początkowo pogardzała.

Wielowątkowa powieść Joanny Jagiełło niesie w sobie solidny bagaż emocji, stając się inspiracją do refleksji na temat odpowiedzialności, ciężaru prawdy, tchórzostwa i niedomówień.

Karolina Mucha