12
kw.
Mroczne strony dorastania
Dziś wyjątkowo wskoczymy kilka stopni wyżej – książka Joanny Jagiełło absolutnie nie należy do literatury dziecięcej. Jest adresowana do młodzieży i to raczej tej w wieku licealnym.
Zresztą wskazuje na to sam wiek bohaterek, które ukończyły już siedemnaście lat (o ile można tak powiedzieć o Ninie, bo przecież ona w dniu swoich urodzin włączyła przycisk STOP). Przede wszystkim jednak poruszona tematyka dotyka problemów starszych nastolatków.
Jak ziarnka piasku to książka mocna – od pierwszych stron. Rozpoczyna ją opis nagrania ostatnich kroków Niny. Kroków prowadzących do sznura przywiązanego do drzewa. Potem pozostaje obarczone wieloma pytajnikami dlaczego?????? – zadawane zarówno przez czytelnika, jak i najlepszą przyjaciółkę i rówieśnicę desperatki, Annę. Dlaczego Nina to zrobiła? Dlaczego o niczym nie powiedziała? Czemu nie stworzyła choćby cienia szansy, by dało się ją uratować?
Anna czuje się nie tylko zrozpaczona, ale i zdradzona. Pozostawiona sama na świecie – bez ukochanego taty, który też już nie żyje, czy jakichkolwiek innych przyjaciół, sam na sam z oschłą matką, nie rozumiejącą jej żałoby. W dodatku zagadka samobójstwa Niny wydaje się niemożliwa do rozwikłania.
Jednak czas – swoim zwyczajem – ciągle biegnie. Anna stopniowo zaczyna myśleć także o sprawach niezwiązanych ze zmarłą przyjaciółką. Powoli układa swoje życie na nowo. Wyjeżdża na obóz harcerski, zakochuje się. Przygarnia psa. Zmienia szkołę – bo przecież w plastyku, do którego chodziła Nina, zwolniło się miejsce.
Właśnie tam – niemal niezauważalnie – ma początek kolejny dramat.
Anna, w najbardziej bolesny sposób, poznaje tajemnicę Niny.
Czy znajdzie wyjście z koszmarnej sytuacji? Czy będzie ono lepsze od tego, na jakie kilka miesięcy wcześniej zdecydowała się jej przyjaciółka?
Książka Joanny Jagiełło, zainspirowana autentycznymi wydarzeniami, wciąga, porusza i na długo pozostaje w pamięci. Stanowi nie tylko przykład znakomicie napisanej powieści, ale też ważne i potrzebne ostrzeżenie, jakie konsekwencje może mieć nastoletnia fascynacja i lekkomyślność. Nic dziwnego, że powieść Jak ziarnka piasku została uznana przez Polską Sekcję IBBY za najlepszą książkę dla młodzieży 2018 r.
Mogą Cię również zainteresować:
Czy czarna dziura może połknąć smutek?
Czułeś kiedyś smutek tak wielki, że pochłaniał wszystko? Wpadłeś do ciemności, do której zdawał się nie docierać nawet promień światła? Do dołu po brzegi wypełnionego bólem i tęsknotą?
Hedwiga i przyjaźń
Raczej nie można powiedzieć o Hedwidze, że to grzeczna dziewczynka. Jest jak większość dzieci – dopiero próbuje połapać się w tym co dobre, a co złe i większość przykazań testuje na własnej skórze.
O starości
Mówią, że starość się Panu Bogu nie udała. Ale czy na pewno? Bez wątpienia: łatwa nie jest. Czasem trudno zliczyć gnębiące ciało choroby. Słabość krępuje ruchy. Pamięć szwankuje. Wciąż trzeba żegnać kolejnych przyjaciół. Po co to wszystko?
Uniwersytet Wszystko Moje
On sobie w życiu poradzi – mówią o chłopcu, przepychającym się na zjeżdżalni bez kolejki. Nie da sobie w kaszę dmuchać – stwierdzają, obserwując dziecko wygrywające batalię o zabawkę w piaskownicy. Jaka ona zaradna! – chwalą dziewczynkę walczącą o podniesienie stopni na koniec roku. A jaką dumą napawa rodzinę wygrana w zawodach, najlepiej napisany sprawdzian,Więcej oUniwersytet Wszystko Moje[…]