Opis

Do klasyki trudno zaliczyć stosunkowo nową książkę Isabel Minhos Martins oraz Bernarda P. Rarvacho, której portugalski oryginał ukazał się zaledwie 3 lata temu. Chyba że za klasyczny uznamy poruszany przez nią temat – pragnienie przejścia do historii, dyktaturę, bunt. Z łatwością można tu jednak dostrzec drugie dno opowieści. Opowieści głównie obrazkowo-komiksowej, ale też od początku do końca oryginalnej i dość zaskakującej. Choćby dlatego, że sporo tu całkiem białych stron (które trzeba uznać raczej za znaczącą część opowieści, a nie marnotrawstwo), przedstawiona na kolejnych rozkładówkach historia jest dość dynamiczna i – co najciekawsze – jej bohaterowie są świadomi swej literackości.

Trzeba przy tym zauważyć, że choć charakterystyczne postacie nie wzbudzają estetycznych zachwytów, są dość karykaturalne, to ich wygląd, a przede wszystkim nochale (napisać „nosy” byłoby nieścisłością) mogą wywoływać rozbawienie i pomagają nabrać dystansu do przedstawionej fabuły. Dzięki temu łatwiej otworzyć się na jej metaforyczny sens i pomyśleć o tych, którzy za wszelką cenę chcą przejść do Historii.

I o tych, którzy przechodzą do niej mimochodem.

Karolina Mucha

(recenzja stanowi fragment tekstu Klasyka nie tylko na święta)